تغییر اسکوچیچ حاشیه بزرگ است/ پایان خرج دلار برای بازنشسته ها
تاریخ انتشار: ۱۴ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۲۹۲۳۴۰
امیر حاج رضایی در گفتگو با خبرنگار مهر، با اشاره به نتایج تیم ملی ایران در مسیر صعود به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، بحث درباره ماندن یا رفتن دراگان اسکوچیچ را حاشیه بزرگ برای موفقیتهای دیگر عنوان کرد.
مربی پیشین تیم ملی ایران با اشاره به بازیکنان لژیونر که توان رقابت در بالاترین سطح فوتبال دنیا را دارند از شانس بالای موفقیت این تیم صحبت کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
دیگر حق فرافکنی با نتایج درخشان نداریم
حاج رضایی ضمن تبریک به هواداران تیم ملی فوتبال ایران بابت دو برد اخیر مقابل عراق و امارات با نتیجه مشابه یک بر صفر گفت: بدون شک نتایج درخشان و تحسین بر انگیزی که کادر فنی به همراه بازیکنان تیم ملی ایران گرفت غرور ملی را در مردم ایجاد کرد. تیمی که یک قدم تا حذف از مرحله مقدماتی با مارک ویلموتس قرار داشت با حاشیههای بی حد و اندازهاش توانست درخشش خیره کننده داشته باشد و با بردهای متوالی به موفقیت برسد.
مربی پیشین تیم ملی ایران ادامه داد: وقتی موفقیت تیمی حاصل میشود باید کارکرد تیمی را نیز در نظر گرفت. قطعا مدیران فدراسیون همدوش مربیان بی ادعای تیم ملی و بازیکنان تلاش کردند تا صعودی زود هنگام به جام جهانی داشته باشیم اما باید شادیهای خود را دیگر فراموش کنیم و غرق در این موفقیتها نباشیم. حق فرافکنی به خاطر همین نتایج درخشان را هم نداریم و باید برنامهریزی ویژه برای موفقیت داشته باشیم.
استراتژی قدرتمند میخواهیم ولی واقعی
حاج رضایی درباره بالا رفتن سطح انتظار هواداران برای صعود ایران از گروه مقدماتی خود در جام جهانی قطر تاکید کرد: رؤیای شیرینی است و هیچ کس هم بدش نمیآید چنین اتفاقی بیفتد اما کافی است دوراندیش باشیم و بدانیم چه میخواهیم. کمی دور از واقعیت است که بخواهیم بدون اینکه حتی حریفان مشخص نشدهاند انتظار صعود داشته باشیم.
وی ادامه داد: تعیین نقشه راه ضروری است اما برای تحقق رؤیا نیازمند مؤلفههای بسیار زیادی هستیم که باید مردم را به آنها آگاه کنیم و سپس ایجاد انتظار کنیم. نگاه واقعگرایانه به شرایط خودمان داشته باشیم و سپس رؤیا بافی کنیم.
تغییر اسکوچیچ حاشیه بزرگ است
او در پاسخ به اینکه برخی کارشناسان همچنان اعتقاد دارند اسکوچیچ برای نشستن روی نیمکت تیم ملی ایران برای جام جهانی ۲۰۲۲ کوچک است، گفت: یک مربی بی ادعا شانس نشستن و به رخ کشیدن هنر خود را پیدا کرد. کسی هست که بگوید او نتایج خوبی نگرفته؟! اگر حتی یک نفر پاسخ داد او به خوبی نتیجه نگرفته است من هم با او همراه میشوم.
حاج رضایی تصریح کرد: بحث درباره تغییر اسکوچیچ به نظرم حاشیه بزرگ است و اصلهای فوتبالی را برای جایگاه فعلی خود نباید فراموش کنیم.
مهمتر از جام جهانی زمینهای شمال و شیراز است
کارشناس فوتبال ایران افزود: معتقدم اسکوچیچ باید بماند چون ایدههای فنی خود را با استفاده از توان انسانی که همان بازیکنان هستند به خوبی اجرا کرد. شاید هم با او در جام جهانی نتیجه نگیریم اما هیچ منطقی برای کنار گذاشتن او وجود ندارد.
حاج رضایی ادامه داد: اگر میگویم بحث درباره ماندن یا رفتن اسکوچیچ حاشیه است به خاطر همین مسائل است که ما بدون توجه به جایگاه اولی که در آسیا داریم نمیخواهیم بپذیریم وضعیت خوبی از لحاظ سخت افزاری نداریم. من فکر میکنم انرژی مدیران فدراسیون فوتبال باید صرف بهبود زیرساختها شود. نداشتن زمین چمن در شیراز و شمال فاجعه است نه اینکه سرمربی تیم ملی که مأخوذ به حیاست را بخواهیم تغییر دهیم.
پایان خرج کردن دلار برای بازنشستهها
وی در پایان با اشاره به اینکه مربیان صاحب نام کمتری در فوتبال آسیا حضور دارند گفت: جام ملتهای ۲۰۱۹ آسیا پایان تفکر برتری اسم روی توانمندی فوتبال یک کشور بود. مارچلو لیپی در چین، گوران اریکسون در فیلیپین و آلبرتو زاکه رونی در امارات تنها اسم بودند و نشان دادند برای دوران بازنشستگی خود دنبال دلارهایی بودند که فدراسیونهای متمول آسیایی خرج میکردند. دیگر دوره چنین تفکری به اتمام رسیده است.
منبع: پارس فوتبال
کلیدواژه: فوتبال تیم ملی فوتبال ایران امیر حاج رضایی تیم ملی فوتبال ایران جام جهانی 2022 قطر فوتبال مسابقات فوتبال مقدماتی جام جهانی 2022 قطر تیم ملی ایران داشته باشیم حاشیه بزرگ جام جهانی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت parsfootball.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارس فوتبال» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۲۹۲۳۴۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا تمدنها با گذشت زمان شکنندهتر میشوند؟ (+عکس)
ظهور و سقوط قدرتهای بزرگ یکی از کلیشههای تاریخ است و این فرضیه که تمدنها، دولتها یا جوامع رشد کرده و سپس افول میکنند ایده رایجی است. اما آیا چنین چیزی واقعا حقیقت دارد؟
به گزارش زومیت، گروهی از پژوهشگران از زمینههای علمی مختلف بزرگترین مطالعه تا به امروز را انجام دادند تا دریابند آیا پیری جامعه را میتوان در سوابق تاریخی مشاهده کرد یا خیر. نتایج آنها که در مجلهی PNAS منتشر شده است، نشان میدهد دولتها پیر میشوند و احتمال انحطاط آنها با گذشت زمان بهتدریج بیشتر میشود.
فناپذیری دولتهاتعریف تمدن یا جامعه دشوار است و مورد اول معمولا بار معنایی ناخوشایندی همراه خود دارد. پژوهشگران درعوض تجزیهوتحلیل خود را به دولتهای پیشامدرن محدود کردند: تشکیلات متمرکزی که قوانینی را بر قلمرو و جمعیت خاصی اعمال میکنند (مثل دولت-ملتهای ایالات متحده و چین امروزی). آنها رویکردی آماری را در دو مجموعه داده پیاده کردند و مجموعه دادههای انحطاط دولتها را که شامل ۳۲۴ دولت در طول ۳۰۰۰ سال بود (از سال ۲۰۰۰ قبل از میلاد تا سال ۱۸۰۰ پس از میلاد) ایجاد کردند. دادهها از پایگاههای داده متعددی جمعآوری شد.
با گذشت زمان، آسیبپذیریها موجب کاهش تابآوری جوامع پیشامدرن میشد.پژوهشگران در مطالعه خود تکنیکی به نام «آنالیز بقا» را بهکار بردند و طول عمر دولتها را تجزیهوتحلیل کردند. اگر اثر پیری وجود نداشته باشد، میتوان توزیع مستقل از سنی را انتظار داشت که در آن احتمال به پایان رسیدن عمر یک دولت در سال اول و در سال صدم یکسان است.
مطالعهای قبلی روی ۴۲ امپراطوری نیز دقیقا همین موضوع را نشان داده بود. اگرچه در مجموعه داده بزرگتر مطالعه جدید، پژوهشگران الگوی متفاوتی را شاهد بودند.
در هر دو پایگاه داده، خطر به پایان رسیدن دولتها در طول دو قرن اول افزایش مییافت و پس از آن در سطح بالایی ثابت میماند. یافتهها منعکسکننده تجزیهوتحلیل اخیر دیگری از بیش از ۱۶۸ رویداد بحران تاریخی است. میانگین مدت زمان بقای سیاستها در پایگاه داده بحران آنها تقریبا ۲۰۱ سال بود.
احتمال فروپاشی جوامع با گذشت زمان بیشتر میشودحتی وقتی سلسلهها از تجزیهوتحلیل کنار گذاشته شد، روند پیری مشاهده میشد. سلسلهها برپایه روابط خونی ساخته میشوند، معمولا عمر کوتاهی دارند و اغلب به دلیل اختلاف بر سر جانشینی یا سقوط تبار خانوادگی از بین میروند.
یافتههای جدید با مطالعات پیشین درمورد کند شدن بحرانی پشتیبانی میشود. قبل از اینکه سیستم پیچیدهای دستخوش تغییری در مقیاس بزرگ در ساختار شود، اغلب با سرعت کمتری میتواند از بحرانها بهبود پیدا کند.
اکنون شواهدی از چنین کندشدن بحرانیای برای دو گروه تاریخی مختلف داریم: اولین کشاورزان اروپای نوسنگی و جوامع پوئبلو جنوب غربی ایالات متحده. حدود ۴ هزار تا ۸ هزار سال پیش، کشاورزان دوران نوسنگی در سراسر ترکیه امروزی تا اروپا گسترش پیدا کردند.
آنها سپس بحرانهای دورهای را پشت سر گذاشتند که در آن در پی درگیریها و جنگها کاهش جمعیت و مکانهای کشاورزی و دور شدن از کشاورزی غلات رخ داد.
جوامع پوئبلو کشاورزان ذرت بودند که بزرگترین ساختمانهای غیرخاکی را در ایالات متحده و کانادا پیش از آسمانخراشهای فلزی شیکاگو در دهه ۱۸۰۰ ساختند. این جوامع چندین چرخه رشد و رکورد را پشت سر گذاشتند و با تجربه حوادث بحرانی در حدود سالهای ۷۰۰، ۸۹۰ و ۱۲۸۵ پس از میلاد به پایان رسیدند.
طی هرکدام از این رویدادها، جمعیت، ذرت و شهرسازی کاهش یافت درحالی که خشونت افزایش پیدا کرد. این چرخهها بهطور متوسط دو قرن طول میکشید و با الگوی وسیعتری که پژوهشگران پیدا کردند، مطابقت داشت. هم برای اولین کشاورزان اروپا و جوامع پوئبلو، جمعیت درست پیش از فروپاشی، آهستهتر از بحرانهایی مانند خشکسالی بهبود مییافتند.
با گذشت زمان سرعت بهبود جوامع پوئبلو از بحرانهای اجتماعی مانند خشکسالی کندتر میشد.مطالعه جدید محدودیتهایی دارد که باید درنظر گرفت. اول اینکه دولتها به شکلهای مختلفی به پایان میرسند. آنها میتوانند بهسادگی تغییری در طبقه برتر حاکم باشند یا ممکن است فروپاشی اجتماعی رخ دهد که شامل نابودی دولت، نوشتار، ساختارهای تاریخی و کاهش جمعیت باشد.
حتی در میان جوامعی که دچار فروپاشی کامل میشدند، بسیاری از جوامع باقی میماندند و رونق میگرفتند. این پایان لزوما چیز بدی نیست. بسیاری از دولتهای پیشامدرن ظالم و غارتگر بودند. برای مثال، امپراطوری روم غربی در اواخر عمر خود سهچهارم مسیر به سمت حداکثر سطح نابرابری ثروت را که از نظر تئوری ممکن است، پیموده بود.
نکتهی دیگری که باید درباره تجزیهوتحلیل جدید درنظر داشت، این است که اعداد مطالعه جدید براساس تاریخهای آغاز و پایان مورد قبول در گزارشهای تاریخی و باستانشناسی است. درمورد این تاریخها معمولا اختلافنظر وجود دارد. بهعنوان مثال، آیا امپراطوری روم شرقی در سال ۱۴۵۳ با سقوط پایتخت آن یعنی قسطنطنیه یا غارت قسطنطنیه و تقسیم قلمروهای آن توسط مبارزان صلیبی در سال ۱۲۰۴ یا از دست دادن گسترده قلمرو در طول قرن هفتم به پایان رسید؟
گرچه مطالعه جدید محدودیتهایی دارد، بزرگترین مطالعهای است که تا به امروز درباره این موضوع انجام شده است و یافتهها در دو مجموعه داده بزرگ با هم یکسان بودند.
نابرابری، تخریب محیط زیست و رقابت نخبگان در فروپاشی دولتهای گذشته نقش داشته استگام بعدی این است که بررسی شود چه عواملی موجب افزایش طول عمر جامعه میشود و چه عواملی بهتدریج بر آسیبپذیری جوامع میافزایند. دولتها ممکن است به دلایل مختلفی با گذشت زمان تابآوری خود را از دست بدهند.
افزایش نابرابری، نهادهای بهرهکش و درگیری بین صاحب منصبان میتوانند در طول زمان اصطکاک اجتماعی را افزایش دهند. تخریب محیط زیست نیز میتواند اکوسیستمهایی را که سیاستها بدانها وابسته هستند، تضعیف کند. شاید خطر بیماری و درگیری با افزایش تراکم شهرها افزایش پیدا کند یا از دست دادن تابآوری ممکن است به دلیل ترکیبی از علل مختلف باشد.
آیا دنیای مدرن ما پیر میشود؟آیا الگویهای پیری در دولتهای پیشامدرن میتواند در دنیای امروز نیز اهمیتی داشته باشد؟ پژوهشگران فکر میکنند اینطور است، اما اینکه آیا سیستم جهانی امروزه همان الگوهایی را دنبال میکند که در مطالعه شناسایی شد، مشخص نیست. بااینحال، در جهان امروز نابرابری، تخریب محیط زیست و رقابت نخبگان وجود دارد و همه این عوامل بهعنوان پیشگام فروپاشی دولتهای گذشته در تاریخ بشر مطرح شدهاند.
پیش از فروپاشی دولتها، نابرابری در جامعه افزایش مییابد.در سطح جهان، یک درصد از ثروتمندترین افراد تقریبا نیمی از ثروت جهان را در اختیار دارند، درحالیکه نیمه پایینی جمعیت حدود ۰٫۷۵ درصد ثروت را در اختیار دارند. تغییرات اقلیمی جهان امروز بیسابقه است و شدت آن بیشتر از رویدادهایی است که در گذشته موجب انقراضهای جمعی شد.
۶ مورد از ۹ سیستم کلیدی زمین که جهان به آنها متکی است، به مناطق پرخطر تبدیل شدهاند. ازسوی دیگر، درگیری بین نخبگان اقتصادی به دو قطبی شدن و ایجاد بیاعتمادی در بسیاری از کشورها دامن زده است.
برخلاف دولتهای گذشته، دنیای امروز تاحد زیادی به هم پیوسته و جهانی شده است؛ درحالیکه شکنندهشدن و به پایان رسیدن یک دولت معمولا برای جهان گستردهتر بیاهمیت است، بیثباتی ابرقدرتهایی نظیر ایالات متحده میتواند باعت اثر دومینویی در آنسوی مرزهای این کشور شود.
هم دنیاگیری کووید ۱۹ و هم بحران مالی جهانی سالهای ۲۰۰۷-۲۰۰۸ نشان دادهاند که چگونه ارتباطات نزدیک میتواند موجب تقویت شوکها در زمان بحران شود. نمونههایی از این اتفاق را در بسیاری از سیستمهای پیچیده دیگر میتوان مشاهده کرد. اکوسیستمهای صخرههای مرجانی به هم پیوستهی متراکم در خنثی کردن شوکهای کوچک عملکرد خوبی دارند، اما ضربات بزرگ را معمولا تقویت میکنند.
اکثر دولتهای امروزی بهطور قابلتوجهی با امپراطوریهای گذشته متفاوت هستند. تولید صنعتی، تواناییهای تکنولوژیکی عظیم و همچنین بوروکراسیهای حرفهای و نیروهای پلیس همگی احتمالا دولتهای با ثباتتر و مقاومتری ایجاد خواهند کرد.
بااینحال، فناوری ما همچنین تهدیدها و منابع آسیبپذیری جدیدی مانند سلاحهای هستهای و گسترش سریعتر عوامل بیماریزا را به ارمغان آورده است. ما همچنین باید مراقب استقرار دولتهای سرکش باشیم. تابآوری و ماندگاری لزوما همه جا مثبت نیست. با این وجود، امیدواریم درک تاریخ گذشته بتواند به جلوگیری از اشتباهات پیشین ازجمله منابع احتمالی پیری جامعه کمک کند.
کانال عصر ایران در تلگرام